De Nederlandse taal wordt gesproken door meer dan 22 miljoen mensen, de meesten van hen in landen als Nederland en België. Gezien deze statistiek, kan het Nederlands worden beschouwd als een van de meer populaire talen in Europa.
Voor de 17e eeuw was de Nederlandse taal nog niet gestandaardiseerd. Er bestonden zoveel dialecten dat het een probleem begon te worden.
Na de 17e eeuw, nadat de standaardisatie van de Nederlandse taal had plaatsgevonden, werd het zo veel gemakkelijker om het onderscheid te maken tussen de standaard Nederlandse taal en de dialecten. Maar de ontwikkelingen rond de Nederlandse taal zijn tot ver in de 19e en 20e eeuw doorgegaan. Door de invloeden van andere talen zoals Duits, Frans en Engels ondergaat het standaardnederlands een verandering.
Een van de meest opvallende veranderingen in de Nederlandse taal in de afgelopen eeuw is die op het gebied van de uitspraak. De stemloze uitspraak van bepaalde letters of lettergrepen doet nu zijn intrede in de standaardtaal en is een uniek kenmerk dat eerder te horen was in een dialect dat in een provincie in Nederland werd aangetroffen. Bij deze stemloze uitspraken gaat het meestal om “v” als “f”, “z” als “s” en “g” als “x”. Deze huidige trend weerspiegelt de wens om het Nederlands zo dicht mogelijk bij zijn fonologische klank te spellen. Dit zou betekenen dat elke bepaalde klank door één letter wordt vertegenwoordigd of dat een grapheme slechts op één bepaalde manier wordt gemaakt.
Er is ook een verschuiving in de manier waarop drie tweeklanken worden uitgesproken. De tweeklanken waarnaar verwezen wordt zijn ei, ui en ou. De huidige verschuiving gaat in de richting van aai, ou, en aau. Deze verandering is het eerst waargenomen bij vrouwen van middelbare leeftijd, goed opgeleid en afkomstig uit de hogere middenklasse. Deze vrouwen worden geïdentificeerd met de wereld van de academische wereld, de politiek, kunst en literatuur.
Vanuit dit begin verspreidde de praktijk zich uiteindelijk naar vrouwen uit andere bevolkingsgroepen. Maar de laatste tijd zijn zelfs mannen deze taalverandering gaan toepassen. Ook kinderen, zelfs van minder dan tien jaar oud en met zeer uiteenlopende achtergronden, maken er gebruik van.
Deze verandering is nu al in grote delen van Nederland te horen, maar vooral bij vrouwen van Turkse of Marokkaanse afkomst.
Ook op het gebied van de morfologie zijn er enkele veranderingen waar te nemen. Een zeer belangrijke verandering is de toevoeging van meervoudsuitgangen ( -s), zelfs voor zelfstandige naamwoorden. Deze verandering is vooral te zien in woorden die eindigen op -e – bijvoorbeeld, hoogte – de hoogtes, wat gewoonlijk hoogten was.
Zelfs het achtervoegsel -baar wordt in het moderne Nederlands steeds vaker gebruikt in het gebruik van neologismen. Het achtervoegsel -(e)lijk wordt op zijn beurt steeds minder gebruikt en wordt in feite genegeerd ten gunste van het eerder genoemde -baar.
Er is zelfs een toenemend gebruik van “concentraties” in het moderne Nederlands. Dit is het meest te zien bij meerdelige samengestelde zelfstandige naamwoorden.